blog van Krystl: STILTE

S T I L T E

Stilte

“Er is er één jarig, hoera hoeraaaaa…”, zeg ik tegen mezelf als ik om 06:30 boven mijn kom havermout met stukjes peer, rozijntjes en honing hang. “Waar blijven mijn cadeautjes en ontbijt op bed met een croissantje, eitje en een glas champagne…?”

Ik glimlach; wat een bizarre verjaardag is dit eigenlijk!

Ik bevind me namelijk in het Vipassana Meditatie Centrum in Dilsen-Stokkem te België. Het is de 10^e dag en ik heb er alweer twee meditatie-uren opzitten. Niks chille retraite; het is hier keihard (aan jezelf) werken.

Iedere ochtend luidt om 04.00 uur de gong en begint de meditatiedag, die tot 21.00 uur zal duren. Tien uren per dag mediteren (!!). Ik hoor je denken; gaat het allemaal wel goed met je? Ben je naar jezelf op zoek? Ik denk het. Ik ben vooral ook heel nieuwsgierig. Ik had al zoveel over deze techniek gelezen, het werd tijd dat ik het nu eens zelf ging ervaren. Eind juni was het dan eindelijk zo ver.

Vipassana meditatie

Wat is Vipassana meditatie precies? Vooropgesteld; alles wat ik hierover opschrijf is te weinig. Het is zo veelomvattend en daarnaast ervaart iedereen het anders. Vipassana betekent het observeren van dingen zoals ze werkelijk zijn, niet zoals ze schijnen te zijn. Het is een techniek van zelfobservatie. We zijn allemaal op zoek naar vrede en harmonie en we voelen ons vaak onrustig, ontevreden of zelfs diep ongelukkig. En als we ons zo voelen, brengen we dit (onbewust) ook over op de mensen om ons heen.

We veroorzaken allemaal ons eigen lijden. We zijn of aan iets gehecht en willen het heel graag behouden (iets materieels zoals een auto, een ring of een persoon waar we veel van houden) of we hebben een enorme afkeer tegen iets of iemand of je leven loopt niet zoals je in gedachten had en je raakt daar bijvoorbeeld erg gefrustreerd over. Wees gerust, dit hebben we allemaal. Iedereen heeft met ellende te maken, het is een universeel probleem.

Wanneer er iets negatiefs in je geest opkomt, of je wordt boos op iets of iemand (ze noemen dat een mentale onzuiverheid) gebeuren er twee dingen op lichamelijk vlak. Eén: je ademhaling verliest zijn normale ritme. Twee: er ontstaat een biochemische reactie in het lichaam die leidt tot één of meerdere gewaarwordingen/sensaties in je lichaam. Vipassana leert je om dit te observeren. Het leert je om niet overal blindelings op te reageren. De techniek is voor iedereen, het is geen sekte, geen geloof. Het kan door iedereen beoefend worden en alle cursussen wereldwijd worden uitsluitend gegeven op basis van vrijwillige donaties.

Focus

Daar zit ik dan; mijn ademhaling observerend. De eerste drie dagen moet je je volledig focussen op je natuurlijke ademhaling. Met name het gebied rondom je neus om zo je geest steeds scherper te maken. Waar voel je de lucht je neus in- en uitstromen? Nou, ik voel geregeld he-le-maal niks. Dag 1 is bloedje heet en ik denk dat ik stik in de meditatiezaal waar je met zo’n 50 mannen, 50 vrouwen en 2 leraren zit. Wat doe ik hier? Wat zouden mijn vrienden nu aan het doen zijn? Ik heb zin in een wijntje op het terras. Waarom laat ik mezelf hier opsluiten? Voor wie deed ik dit ook alweer? Het is pas dag 1, ik overleef dit niet. Ik voel alleen maar weerstand en ben lichtelijk in paniek. Waar het gisteren voelde als een schoolreisje, voelt het nu meer als een soort gevangenis. Ik val regelmatig in slaap tijdens de meditatiesessie en ik bedenk me dat deze techniek toch niks voor mij is. “Kom op even doorzetten”, zeg ik tegen mezelf, “miljoenen mensen zijn me voorgegaan”. Het is vast wel goed. “Wat zou er voor eten zijn straks? Hoe zouden mijn twee kamergenoten dit ervaren? Ik heb zin om op vakantie te gaan, waar wil ik nog allemaal naar toe?” “Shit, ik ben weer afgeleid, terug naar mijn adem. FOCUS!” Mijn geest wil alles behalve hier zijn. Het is de waarheid, het nu, volledig aan het negeren.

Wanhoop en frustratie

Op dag 2 begin ik wanhopig te worden. Ik heb pijn in mijn bovenrug. Iets wat twee jaar geleden begonnen is, maar wat ik redelijk onder controle heb door mijn yoga practice. Nu zit ik 10 uur en begint die pijn weer op te spelen. Een meisje vlak voor mij ademt (naar mijn idee) te hard. Dit meeeeeeeen je niet. Ook dat nog!! Ik erger me kapot. Na een uur word ik serieus GEK en kan ik haar wel wat aandoen. “Jemig, wat een boosheid zit er in mij.” Ik kan wel janken van de wanhoop, want ik wil oefenen maar heb nul concentratie, want het enige wat ik hoor is haar ademen. Ik besluit om naar de leraar, een Indiase wijze vrouw, te gaan om te vragen of ik ergens anders mag gaan zitten. Je hebt een eigen plek aangewezen gekregen en ze zegt: “Dit hoort allemaal bij de oefening.” Alweer kan ik wel janken, wat ik vervolgens buiten ook doe. Alleen, zonder dat iemand het ziet. Vervolgens word ik boos. “Hoezo mag ik niet ergens anders zitten? Het is écht niet dat ik het me er te makkelijk vanaf wil maken. Ik houd dit niet vol nog 9 dagen. Ik wil naar huis.” Gefrustreerd val ik om 21:30 in slaap om vervolgens om 04:00 uur weer vol frisse moed op te staan en te mediteren. Nu heb ik er nog een probleem bij; een ander meisje voor me heeft zo’n reiswekkertje meegenomen waar ik de secondewijzer van hoor. Top. Op links een klok, op rechts het meisje met haar gehijg. Weer borrelt er één en al frustratie op. Ik ben er klaar mee. Zwaar geïrriteerd pak ik mijn meditatiekussen en ga ik ergens anders in de zaal zitten. Na nog een gesprek met de teacher mag ik eind dag 2 achterin zitten waar ik af en toe de muur als steun voor mijn rug gebruik. Wat een opluchting, nu kan ik me eindelijk concentreren.

Anicha

Vanaf dag 4 zijn er per dag drie sessies van een uur waarin je stil moet blijven zitten. Je mag je ogen niet open doen en je armen en je benen niet bewegen. Dit is om je geest sterker te maken. Ze noemen het ‘zitten met grote vastberadenheid’ (het is niet de bedoeling dat je jezelf geweld aandoet). Ik ga ervoor; ik kan dit! Na een tijdje gaan mijn benen slapen, ik krijg jeuk op mijn neus, ik ga steeds hoger ademen, ik krijg pijn in mijn rug en mijn hart bonkt zo ongeveer uit mijn borst. Ik krijg geen lucht en mijn lichaam staat vervolgens in de fik. Ik denk dat ik hier een kleine paniekaanval te pakken heb. Zouden meer mensen dit hebben? De tranen stromen over mijn wangen, het blijft maar lopen. ANICHA denk ik. Anicha staat voor vergankelijkheid, alles gaat voorbij, alles verandert. Dat is de wet van de natuur; alles ontstaat en vergaat. “Dus ook dit”, denk ik. “Laat maar komen, het is ok, het mag er zijn, alles wat ik nu voel, is straks weer voorbij.” Ik observeer zonder te oordelen, gelijkmoedig, me niet met dit alles te identificeren. En zo zet ik door en geleidelijk wordt alles weer lichter, mijn adem rustiger en de pijn verdwijnt. Ik observeer en accepteer de werkelijkheid zoals die nu is en alles verandert. WOW!!

Na het uur wandel ik door de mooie tuin en voel ik me helemaal vrij en verlicht. Ik voel een intense liefde voor alles en iedereen. Wat gebeurt hier allemaal?

Stilte is fijn

De rest van de dagen gaan voorbij. Soms tel ik de minuten af, soms is er ineens een uur voorbij. Gedachten en emoties komen en gaan en ik blijf gemotiveerd en gedisciplineerd oefenen. De stilte zelf is fijn. Ik heb geen moeite om niet te praten en de vibe met mijn twee kamergenoten is heel prettig. Ik heb het idee dat ik ze goed ken, terwijl je niet met elkaar praat. Bijzonder.

En ja, ik heb vaak de gedachte dat ik naar huis wil, het is confronterend om zo met al je gedachten opgescheept te zitten. Ik heb geregeld de gekste liedjes in mijn hoofd; van Destiny’s Child tot aan Sinterklaas kapoentje. Why?? Ook heb ik veel hoofdpijn en oorsuizen wat er blijkbaar allemaal bij hoort. De teacher vertelt me dat het juist goed is; al mijn sankhara’s (je conditioneringen, onzuiverheden, patronen) komen naar boven. Nu aan mij de taak om dit alles te observeren en gelijkmoedig te blijven.

Iedere avond is er een lezing wat heel fijn is, want zo leer je de techniek nog beter begrijpen en het stelt me soms ook gerust. Iedereen zit blijkbaar toch in eenzelfde soort proces. Ik voel me vaak ook heel goed en dan is er de gedachte dat ik hier altijd wel zou willen blijven. Heerlijk die stilte.

Om 11:00 uur eet je, heel mindful en vegetarisch, je lunch/diner en om 17:oo uur mag je nog een stukje fruit pakken (over een appel deed ik 18 minuten!). Ik hoor je denken: “Dat zou ik echt niet kunnen!” Echt, je kan dat. Dat is wel het minst moeilijke van de cursus, haha. En het is meteen een mooie detox!

Jarig

Halverwege de 10^e dag mogen we weer praten. Ik heb er eigenlijk nog helemaal geen zin in. Ik vlucht naar mijn kamer en wacht op mijn twee kamergenoten. Het is fijn om eindelijk met ze te kunnen praten. Mooi om te horen waar zij allemaal doorheen zijn gegaan. Eén van de meiden vraagt hoe oud ik eigenlijk ben.

“Nou, toevallig ben ik vandaag jarig!” ’s Avonds staan we nog met een groepje buiten te kletsen en opeens beginnen ze voor me te zingen. Ik ben ontroerd. Deze bijzondere 33^e verjaardag ga ik nooit meer vergeten!

Er is iets veranderd in mij!

Wat een proces, wat een ervaring, een levenskunst. Wat heb ik veel geleerd hier! Alle pijn en alle weerstand die ik gevoeld heb, het was het allemaal waard. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb volgehouden, want hoe waardevol is dit?

De 11^e dag eindigt de cursus en ik ben klaar om naar huis te gaan en alle moeilijkheden van dit leven tegemoet te treden. Ik ben klaar om de techniek in het dagelijks leven te blijven oefenen en toe te gaan passen. Ik voel rust. Er is iets veranderd in mij. Ik voel me helder, sterk en gelukkig. De tekst waar elke lezing mee eindigt schiet, wanneer ik even later in mijn auto op de snelweg zit, door mijn hoofd:

Moge u allen deze uiteindelijke waarheid ervaren. Mogen alle mensen uit hun onzuiverheden en ellende komen. Mogen zij werkelijk gelukkig zijn, werkelijke vrede en harmonie ervaren.

MOGEN ALLE WEZENS GELUKKIG ZIJN.

xx Krystl xx

Tekst: Krystl voor VivOnline
Geïnteresseerd? Meer info over Vipassana: