Nog 100 meter.. Duizenden mensen staan er langs de kant voor mij te schreeuwen (zo voelt het tenminste) en juichen me richting de eindstreep. Ik vlieg zo’n beetje over de finishlijn. Ik ben volledig boven mezelf uitgestegen. Glimlachend van oor tot oor kijk ik rond in een overvol Olympisch Stadion. I made it!
Samen met 18.000 andere hardlopers loop ik vandaag de halve marathon van Amsterdam. Ik wist niet dat hardlopen zó hot was.
Het is letterlijk ook hot. Zondag 16 oktober en het is 19 graden. Ik zou er bijna over gaan klagen dat het té warm was :-). Die ochtend begin ik met gemengde gevoelens. Ik sta op met een pijnlijke bilspier (jaja..); een blessure die ik sinds een paar weken heb. Vanuit mijn onderrug naar mijn bil en uitstraling naar mijn been. Shit! Is het wel verstandig om te gaan of maak ik mijn lichaam straks compleet stuk?
Alles voorbereid
Maar je kent me misschien ondertussen een beetje, als ik voor iets ga dan ga ik tot het gaatje. Al dagen drink ik bietensap, want dit schijnt prestatieverhogend te werken. Bovendien, ik heb hier maanden voor getraind en naar uitgekeken! Geloof het of niet, maar deze halve marathon van Amsterdam stond al een aantal jaar op mijn bucketlist. Ok, eigenlijk de marathon van New York, maar ik heb het maar iets naar beneden geschroefd..
Dus daar sta ik hoor, in het gele startvak naast mijn pacer (tempobegeleider) Ramiro Ameneiro. Hij draagt een ballon en op zijn shirt staat 1.55.00. Dat betekent dat ik toch even wat harder zal moeten gaan hollen dan ik gewend ben.
Ik ben gespannen. En túúrlijk moet ik weer plassen als ik in het startvak sta, waar je vervolgens 25 minuten voor zo’n stinkende dixi in de rij staat. Maar wat geeft het, de sfeer is te gek. Wat een happening!
Ready, Steady, GO!
Ik ga van start. De eerste paar kilometer is het vooral opletten waar je loopt; lopers, toeschouwers, stoepjes, tramrails.. en m’n tempo en juiste ademhaling vinden. Na zo’n 2km ben ik mijn haas Ramiro en z’n ballon al kwijt. Top. Na 3km begint die verrekte bilspier al op te spelen en na 5km kan ik wel janken van de pijn. Waarom NU?! Ik ben lichtelijk in paniek en ik mis vriendje en hardloopbuddy Paul naast me die me door dit moment heen zou slepen. Blijven ademen.
Wat er tussen de 6 en 16 km is gebeurd? Ik heb werkelijk géén idee. Ik heb een black-out over dat deel van de wedstrijd. Ik ben in een soort meditatie beland en langzaam is de pijn van mij geworden. Alsof ik hem heb geaccepteerd en bedacht heb dat ook dit wel weer voorbijgaat. Lang leve yoga en anicha (sanskriet voor verandering)!
Laatste loodjes
Een jongetje aan de kant haalt me uit mijn concentratie als hij roept: “Nog 5 km!” Huh, hoe kan dat nou? Zit ik al op de 16km? Wat héérlijk! Ok, nog een beetje gas erop.
Ik krijg vleugels als ik het Vondelpark in loop. Ik was gewaarschuwd voor dit gedeelte alsin; hier ga je écht stuk. Maar ik ga als een malle. Eindelijk kan ik wat ‘grotere’ passen zetten, wat mijn blessure ten goede komt en ik sjees iedereen voorbij haha. Ik ga lekker! Plotseling hoor ik mijn vader mijn naam schreeuwen terwijl moeders me op de kiek probeert te zetten. Hoe fijn dat ze er staan! Ik schakel er nog een tandje bij.
Gefinisht op 1:54:33
Na 1:54:33 ga ik over de finish. Dat gevoel. Ik ben helemaal in mijn nopjes.
Totdat je dan stilstaat en weer probeert te lopen. Ai, kramp! Anderhalf uur ben ik euforisch om vervolgens totaal in te storten en in misselijke toestand naar huis proberen te fietsen. Het kan me niet schelen. Ik ben eigenlijk best trots op mezelf.
Next destination: New York
De volgende dag is het lopen waggelen geworden en ga ik kruipend de trap af. Maar het was het allemaal waard. Ik heb de marathon van New York toch maar met potlood aan mijn bucketlist toegevoegd…
xx Krystl xx
Wil je meer leuke blogs van Krystl lezen? Lees dan hier verder!
Wil je ook beginnen met hardlopen? Dan hebben we hier tips voor je!
Tekst: Krystl Pullens voor VIVONLINE
