Vivian Reijs: "Ik ben zwanger, wat een feest!"

Wat is het toch heerlijk om zwanger te zijn! 11 jaar geleden was ik zwanger van mijn prinses Day. Ik droomde altijd stiekem nog van een 2e kindje, maar een aantal jaar geleden had ik dat hoofdstuk voor mezelf toch afgesloten.  Want eigenlijk was ik heel happy met mijn meisje en ons leventje samen. Maar toen daar de liefde van mijn leven, Dirk, ineens voor mijn neus stond, begonnen de hormonen bij ons beide toch weer op te spelen. Ja ja…. mijn hormoon proof dieet, heeft mijn voortplantingshormonen een stevig zetje gegeven blijkbaar, want we hadden het besluit nog niet genomen om te kijken of een 2^e kindje ons gegund is en ik was al zwanger.

Wat een feest!
Nou ja, de eerste 3 maanden was de roze wolk ver te zoeken moet ik eerlijk zeggen, want poeh, wat heb ik me belabberd gevoeld. Niet een klein beetje ochtendmisselijkheid die ik met Day had. Nee, ik was de hele dag kots en kots misselijk en moe, doodmoe. Op mijn vakantie kon ik alleen zwijgend op mijn strandbedje liggen.  Wat hadden mijn lief en onze kids het zwaar te verduren met mij. Want ik wilde niets: niet mee op t strand struinen, niet gezellig uiteten, geen spelletjes doen en vooral niet te lang in de auto zitten. Nee, ik wilde slapen, terwijl slapen normaal gesproken niet echt op nummer 1  op mijn prioriteitenlijst staat.  Al met al ik was echt totaal niet mezelf.

Klap op de vuurpijl
Als klap op de vuurpijl kwam nog eens dat ik geen avocado, spinazie, groene smoothie en pure chocola meer kon zien, laat staan ruiken. Werkelijk alles wat er dagelijks op mijn menu stond werd ineens de vijand. Nee, ik wilde pizza en niets meer dan dat! Dagen kon ik pasta of pizza eten. En mijn drang was zo sterk dat zelfs ik, met toch wel enige discipline om gezond te eten, niet meer tegen te houden. Dus, ik gaf me er maar aan over. En wat was het heerlijk even die paar weken. Ik wist niet dat er zoveel lekkere pizza’s bestaan.

Gelukkig, het kwam goed
Inmiddels midden in het 2^e trimester aangekomen, komt mijn eigen “ik” weer naar boven. De groene smoothies gaan er weer in als warme broodjes, mijn pure chocola is weer dagelijkse kost. En mijn buik begint te groeien. Nu, 11 jaar later, kan ik zeggen dat dat zwanger mogen worden op je 38e toch wel echt een waar cadeautje is. Soms zijn dromen geen bedrog!

Tekst: Vivian Reijs voor Happy in Shape