Mijn leven met een kind met een extreme voedselallergie

Rode draad

Voeding. Je kunt niet zonder, soms niet met. Bij mij is de balans verstoord, dat begon op jonge leeftijd. Voeding speelt als een rode draad door mijn leven. Het lijkt wel alsof ik er niet aan ontkom er iets mee te doen. Voeding, in al z’n facetten, blijft mij achtervolgen.

Allergie

Laten we bij het begin beginnen. Ik zal mij eerst even voorstellen: Ik ben Melissa Jedeloo, 39 jaar oud en moeder van Fiji Romé (zes) en Maddox (vier). Ik ben parttime-stewardess bij KLM. Dat zorgt ervoor dat ik tijd over heb om bekendheid te genereren voor voedselallergieën via mijn website/blog (www.gloryandnuts.com). Mijn zoontje lijdt aan ernstige voedselallergieën; Als hij iets eet waarvoor hij allergisch is, dan kan hij al snel in een anafylactische shock raken die zonder snel ingrijpen een dodelijke afloop tot gevolg heeft.

Eetstoornis

Voeding speelt een vreemde rol in mijn leven. We hebben een haat/liefde-verhouding. Ik heb jaren geworsteld met een eetstoornis, van mijn zestiende tot mijn dertigste. Dat kostte veel tijd en energie. Toen ik aan kindjes wilde beginnen, vond ik dat het tijd werd nu eens echt op dat vlak te veranderen. Ik had mijn eetstoornis vanaf mijn 25e redelijk onder controle, maar nog niet volledig. Het laatste wat ik zou willen, is die ‘afwijking’ aan mijn kindjes doorgeven. Dat wilde ik niet. Iemand zei het laatst heel mooi: “Je kiest niet voor de ziekte, maar wel voor genezing!“ Dus die keuze maakte ik en ik besloot dat ik pas aan kinderen zou beginnen als ik genezen was. Dit lukte!

Zwanger

Toen ik 33 was en mijn eetstoornis volledig onder controle had, raakte ik zwanger van mijn dochter. Ze was nog geen 72 uur op de wereld en we moesten met spoed naar het ziekenhuis. Ze bleek uitgedroogd te zijn en sinds haar geboorte bijna geen melk (voeding) binnen gehad te hebben. Door een oplettende kraamhulp waren we er op tijd bij en werd ze 48 uur aan de sondevoeding gelegd. Daarna gingen we een zwaar traject in van leren drinken. Na een week mochten we naar huis, maar helaas bleef het een worsteling. Waar de meesten baby’s huilen omdat ze een fles willen, huilde zij als ze hem zag. Ze vond het drinken vreselijk, dus hebben we haar met geduld moeten leren dat de fles (voeding) niet eng is. Tot op de dag van vandaag is het geen makkelijker eter.

Extreem allergisch

Na tweeënhalfjaar jaar werd Maddox geboren. We waren in de zevende hemel, tot het ook met hem al snel misging. Na vijf dagen op de wereld werd hij ernstig ziek. Wat hij had, was onduidelijk. Om het zekere voor het onzekere te nemen, gaven de artsen hem 72 uur lang een cocktail van antibiotica. Na een paar dagen bleek hij een hersenvliesontsteking te hebben. Toen we dit allemaal achter de rug hadden, werd hij met zeven weken weer heel ziek. Hij kreeg weer 72 uur antibiotica. Na deze ziekenhuisperiode startten de problemen met voeding ook. (Uit onderzoek blijkt dat kinderen die van 0-1 jaar veel antibiotica hebben gehad, vijftig procent meer kans hebben op een voedselallergie). Hij reageerde niet meer goed op melk en we kwamen in een zoektocht terecht naar wat het beste voor hem werkte. We vermoedden dat hij een koemelkallergie had. Maar helaas stopte het daar niet. Toen hij drie jaar oud was, kwamen we erachter dat hij extreem allergisch was voor veel voedingsproducten. Zo allergisch zelfs dat als hij het binnenkrijgt hij in een anafylactische shock kan raken. Zonder het toedienen van een adrenaline-injector (de EpiPen) kan hij al snel dood gaan.

Landmijnenveld

Inmiddels beheerst dit ons hele leven. Leven met een voedselallergie is alsof je constant op een landmijnenveld loopt. Elke maaltijd, elk uitje, elk feestje, elke snack, elke sociale gelegenheid, elke speeltuin… overal loopt hij het risico iets binnen te krijgen waarop hij allergisch reageert… Ben ik het niet zelf, dan zijn het wel mijn kinderen. Voeding als rode draad in mijn leven. Karma? Of gewoon de noodzaak om er iets mee te doen? Dat laatste. Dus schrijf ik vanaf nu graag regelmatig een artikel voor Viv Online én besteed ik aandacht aan allergieën mijn eigen website.

Tot snel!

Liefs,

Melissa