Krystl: Alles of niets

A L L E S OF N I E T S

“Kun je nou niet gewoon één koekje nemen?”, vraagt mijn moeder altijd aan me. Het antwoord is: “Nee”. Herkenbaar?

Ik kan het gewoon écht niet. Na al die jaren bewust met voeding bezig te zijn, heb ik qua eetpatronen van alles uitgeprobeerd. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik moeilijk een balans kan vinden.

Als ik gezond eet, gaat er niet eens een chocolaatje naar binnen. Dan ben ik gemotiveerd, gedisciplineerd en streng voor mezelf. Ik hang uren in de supermarkt rond om alle E-nummers op de verpakkingen te bekijken en ik ga tegen mijn vriendje Paul in als ik hem een bal gehakt bij de snackbar hoor bestellen. Of ….. het slaat volledig de andere kant op en dan vreet ik de hele voorraad kast in één keer achter elkaar leeg, wissel zoet en zout met elkaar af (want dat houdt je zo lekker lang vol) en sla ik Pauls goed bedoelde woorden “liefje, daar krijg je straks spijt van he?” volledig in de wind.

Totaal niet in balans dus. Het werd tijd voor een andere aanpak.

Resetten

En zo stortte ik me een paar maanden geleden op het boek ‘50 Days of Green Happiness’. Ik had zin om me weer ergens in vast te bijten, uit mijn eigen standaardpatroon van havermout en rijstwafels met hummus te komen en te kijken of ik van die oneffenheden op mijn gezicht af zou kunnen komen. Maar misschien wel de belangrijkste reden: even resetten, want ik vond dat ik de afgelopen periode niet al te gezond bezig was geweest.

‘50 Days of Green Happiness’ is een mooi boek waar in principe de basis veganistisch is. Vooral VEEL groenten. Dus daar begon ik hoor; vol frisse moed. Paul vond het reuze irritant allemaal want ‘je eet al zoveel dingen niet’, maar heel eerlijk, ik had alle boodschappen voor de eerste week al in huis gehaald en het boek al van voor tot achter uitgeplozen. Ik had helemaal zin in dit avontuur!

Ik zat midden in mijn theatertour en nam telkens mijn eigen bakjes eten mee. Terwijl de mannen van de band aan de koffie en peuken zaten, voelde ik me behoorlijk happy & healthy met mijn “Mr. Sweet Potatosoup”, een “Bietenburger” en die gruwelijk lekkere “Bountylolly” snack. De band keek de hele tour met afschuw en verwondering toe. “Ga je die hele bak opeten?” of “Zit je nou alweer te kanen?”. Ik zat vaak met enige moeite al die groenten weg te werken en mijn moeder ondertussen maar klagen dat ik echt niet mocht afvallen (uiteraard lief bedoeld :-). Ik liet me echter niet uit het veld slaan en at rustig door.

Ik kan jullie zeggen; wat een top boek! Echt. Er staan waanzinnige gerechten in, je lijdt geen honger en ik had er enorme lol in. Ik viel wat af (wat niet mijn doel was, maar toch leuk meegenomen) en voelde me gezond.

In week 6 ging het mis. Mijn huid was fantastisch, maar had nul energie. Ik voelde me slapjes en als ik dan toch een keer mijn boekje te buiten ging, had ik vervolgens hevige buikkrampen. Op zich logisch natuurlijk, maar ik had het idee dat mijn lichaam wat tekort kwam. Ik snakte naar mijn dagelijkse handje(s) noten en ik ging langzamerhand weer meer eten van wat niet in het boek stond.

‘ALLES-modus’

Dag 50 heb ik zeker gehaald (want opgeven zit nou eenmaal niet echt in mijn karakter), maar ik was er he-le-maal klaar mee. Van tevoren dacht ik: “Straks houd ik gewoon het boek aan”. Maar in alle eerlijkheid: ondertussen ben ik een rijstwafel-met-heel-veel-pindakaas-monster geworden. De kilo’s die ik kwijt was, zitten er weer aan en ik voel me terug bij af. Ik zit volledig in de ‘ALLES-modus’. Top..

Loslaten?

Tuurlijk, ik denk dat ik nog steeds best oké eet, dus misschien moet ik dat hele idee van gezond MOETEN doen wel even loslaten. Want schreef ik in mijn vorige blog niet dat je jezelf niet té serieus moet nemen..? Het heeft geen zin om in dit schuldgevoel te blijven hangen. Morgen weer een dag. Ja toch?

Met dit in het achterhoofd mag ik van mezelf nog één koekje.. Nog eentje dan.. écht..

Tekst: Krystl voor VivOnline