Officieel single

Sinds twee maanden woon ik op mezelf, na een relatie van 9 jaar. Dit ervaar ik als een grote uitnodiging om de relatie met mezelf verder te verdiepen en eerlijk te kijken wat ik nodig heb van anderen. Ik ben dus officieel single en dit is als een speeltuin, waarbinnen ik mag stoeien, groeien, bloeien, vallen en weer opstaan. Het is een fase van rauwheid en kwetsbaarheid, waarbij ik me bewust word waar ik mezelf in de steek hebt gelaten en wat ik (nog) nodig heb van anderen. Menig relatie begint vanuit een behoefte, waarbij we elkaar vervullen in iets wat we (nog) niet in ons vervuld hebben. Een relatie die comfort biedt. Maar zou dit ook anders kunnen?

Liefdesrelatie met mezelf

Zoals ik vorige keer schreef over alle rollen die we als vrouw hebben, laat ik nu de rol van ‘partner’ los en ligt de focus op de liefdesrelatie met mezelf. Dit is een relatie die ik al langer aan het bouwen ben, maar die nu, door deze grote verandering, meer verdieping krijgt. Ik kom er steeds meer achter, dat ik in mijn relaties met mannen behoorlijk wat verwachtingen en behoeftes heb gehad, waarbij ik emotionele liefde heb verward met wat werkelijk liefde is. Een mooie vraag om onszelf te stellen is : met welke intentie gaan we eigenlijk een relatie aan? Vervult de ander iets in ons, voelen we ons nodig en geliefd door de ander, voelen we ons minder alleen of eenzaam of hebben we de ander nodig om gelukkig te zijn?

Voelen wat er te voelen is

Ik kijk terug op twee intense, rauwe, mooie, geweldige en verdiepende twee maanden, waarbij ik in alle openheid en eerlijkheid alles heb gevoeld wat er te voelen was. En hier heb ik ook expressie aan gegeven, waarbij ik steeds meer zeg wat ik voel. Ik heb bewust de tijd genomen voor mezelf en ben gaan kijken waar mijn behoeftes liggen en waar ik die nog laat invullen door anderen. Echt loslaten is voor mij het loslaten van verwachtingen en het nodig hebben van anderen om mijzelf een bepaald gevoel te geven. Kan ik houden van zonder enkele vorm van nodig hebben? Ik weet namelijk dat alles in mij zit en dat de relatie die ik met mijzelf heb, de meest vervullende relatie is die er is. Vanuit die rijkdom kan ik andere relaties aangaan, waarbij ik mijn eigen volheid breng.

Ik heb alles in mij

Verliefdheid, emoties, romantiek, verwachtingen, ideaalplaatjes of iets zoeken of willen halen bij de ander heeft voor mij niets met liefde te maken. Zou het kunnen dat we zelf liefde zijn en dat we dit niet nodig hebben van een ander? Stel je voor als je vanuit dit fundament een relatie aangaat, wat voor relatie dan ook. Hoe bevrijdend is dat, voor jezelf, en voor de ander. Als we ervan uitgaan dat ik alles in mij heb en jij dus ook, dan leggen we geen enkele druk op elkaar. We hebben niets van elkaar nodig, behalve dat het heerlijk is om met elkaar te zijn, waarbij je samen groeit en leert van elkaar. Als we niet bij elkaar zijn, dan is het ook goed, want de connectie is er. Soms voelt die connectie er niet, maar dan weet ik dat ik ergens gaandeweg de keuze heb gemaakt bij mezelf weg te gaan.

Relaties gebaseerd op liefde is nu mijn focus. Dat brengt best wat omhoog, maar dat is helemaal ok. Ik ben niet alleen een student van het leven, maar ook van de liefde.

 

Tekst: Mariette Reineke